In 2018 schreef ik dat No Man’s Art Gallery & de Bar uniek was en dat de nieuwkomer alles in zich had om de ster van Bos en Lommer te worden. Inmiddels is NMAG & Bar niet meer weg te denken uit de buurt en is de zaak uitgegroeid tot een hotspot. Toen het duidelijk was dat de horeca eindelijk weer open mocht, stroomden de reserveringen dan ook binnen, inclusief die van mij.
Bakken, bakken, bakken
Afgelopen woensdag was het zover: ein-de-lijk weer buiten de deur eten, in een kleurrijke omgeving, omringd door geroezemoes. De medewerkster die onze QR-codes controleerde had er zin in, en liet dat weten ook. “Het was me een lockdown wel. We hebben afhaal gedaan, maar dit is tien keer leuker.” Terwijl ze wees naar de appeltaart en koekjes op de toog mompelde ze: “We hebben ontzettend veel gebakken. Ik bleef er maar van eten.”
Veel gelach, no stress
Op weg naar onze tafel scande ik de ruimte. Groepjes borrelende vriendinnen, babbelende stelletjes, twee schakende vrienden achterin. Lekker ongedwongen, veel gelach, no stress. Met onze leeftijd krikten we de gemiddelde leeftijd flink omhoog, maar dat mocht de pret niet drukken. Zeker vandaag niet. Ik zou immers het gerecht inlijven waar ik zoveel goeds over had gehoord: Ramons roti. Naar verluidt zou die uit de kunst zijn.
Liefde van een vader
Bij de très coole serveerster checkte ik wie Ramon was. Het bleek de Surinaamse vader van Lih-Lan Wong te zijn, een van de eigenaren van NMAG & de Bar. Elke week tovert haar vader een ‘heel grote pan’ met kip tevoorschijn en brengt hij die langs. Surinaams comfort food met een flinke scheut (vader)liefde, dus.
Bloemkoolroosjes als borrelnootjes
Als appetizer lieten we een van de klassiekers van de kaart aanrukken: bloemkoolroosjes uit de oven met kruidenmengsel za’atar, amandelen en een friszure sumac-tahinidip (5,80 euro). Solo trekt bloemkool bepaald geen volle zalen, maar de Arabische toppings tilden de groente naar een hoger plan. We hapten de roosjes weg alsof het borrelnootjes waren.
Oprechte lach
Soepel en kwiek plantte ‘onze’ serveerster vervolgens de hoofdgerechten op tafel. Een brede, oprechte lach, aandacht voor ons allebei, terwijl ze vanuit haar ooghoeken ook nog eens de andere gasten in de gaten hield. We geloofden haar meteen toen ze vertelde dat ze het werk erg had gemist. “Contact met klanten vind ik het allerleukst. Ik hoop dat het u smaakt.”
Toscaanse bonenstoof
Dat zat wel snor bij de Toscaanse stoof van cannellinibonen, geroosterde paprika, en cavolo nero. Een bijzonder gezond gerecht dat knetterde van de smaak. Een beetje te vergelijken met eiergerecht shaksuka, maar dan met burrata in plaats van eigeel voor de smeuïgheid.
Zinnenprikkelend mengsel
Mijn hart ging zo mogelijk nog sneller kloppen toen ik aan de roti met kip begon (15 euro). Ik zat niet langer meer te eten, maar snoepte erop los. Stukje roti afscheuren, daarna beleggen met een zinnenprikkelend mengsel van aardappelen en véél malse kip waar de kruiden flink in waren getrokken en die exact de juiste hoeveelheid saus had. Lichtpittige Madame Jeannette erop, Surinaams zuur ernaast en compleet maken met de knapperige groenten. Een portie kant-en-klaar geluk. De vader van Lih-Lan kan er wat van. Mijn complimenten!
