In West en Nieuw-West wonen meer mensen in armoede dan waar dan ook in Amsterdam. Vaak hebben ze gewoon een baan. In de serie ‘Armoede in West’ spreekt De Westkrant met buurtgenoten over hun situatie. Rhea is als zzp’er directeur van Stichting De Gibraltar, maar heeft jarenlang geld moeten bijleggen.
Het cafégedeelte van buurthuis De Gibraltar is vandaag eigenlijk dicht. Dinsdag is overlegdag voor Rhea Labree (52) en haar compagnon Jolanda Mulder. Ze moeten de gemeente nog laten weten hoeveel bezoekers er waren bij de zomeraviteiten. Toch zet Rhea koffie voor een ouder echtpaar dat de speeltuin aan de Haarlemmerweg bezoekt. “Voor de zomervakantie namen ze afscheid van ons, omdat hun kleindochter vier werd en naar school zou gaan. Maar nu zijn ze er toch weer. Daar word ik zo blij van.”
Samen in de zandbak
Acht jaar geleden begonnen ze de stichting, met een heldere missie. De Gibraltar moest een plek worden voor de buurt, waar kinderen met een beperking kunnen spelen. Er is een rolstoelschommel en de zondag is speciaal bedoeld voor ‘zorgintensieve kinderen’. De activiteiten, zoals de spelinloop en filmmiddag, zijn gratis. “Kinderen uit de buurt zijn straks allemaal burgers van de maatschappij. Het is belangrijk dat ze samen in de zandbak zitten”, zegt Rhea.
Die missie voelt Rhea heel sterk. Haar eerste dochter was meervoudig gehandicapt en overleed op twaalfjarige leeftijd. Haar zoon was toen zes weken oud. Ze doet dit werk ‘met heel haar hart’ en is trots op wat Jolanda en zij hebben neergezet. “Het is een wonderlijke plek. Mensen komen uit de hele stad en daarbuiten, soms meerdere keren per week. Vrijwilligers komen op hun vrije dag met zelfgebakken koekjes langs. We zijn één grote familie. Zoiets heeft elke buurt nodig.”
Gaten vullen met de erfenis
Rijk is ze nooit geweest, zegt Rhea. “Maar sinds kort begin ik me arm te voelen”. In haar woning aan de Bos en Lommerweg schenkt Rhea rozenthee uit een thermosfles met boerenbontprint en vertelt ze hoe dat komt. “Vriendinnen die ook welzijnswerk doen, zijn verbaasd als ze horen hoe weinig ik verdien. Zij krijgen in dienst het dubbele van mijn salaris. Toen viel het kwartje.” Rhea en Jolanda betalen zichzelf als zzp’ers zo’n 1.700 euro netto uit per maand, afhankelijk van wat er bij de stichting in kas zit. Er is geen geld voor een dertiende maand, een pensioen of vakantiegeld.
De subsidie is nooit voldoende geweest. Ze krijgen geld van de gemeente voor activiteiten, niet voor alle uren dat De Gibraltar open is. De stichting heeft de extra inkomsten van feestjes en borrels in het weekend nodig om quitte te spelen. Dat lukt pas sinds een paar jaar, omdat de plek bekender wordt en steeds meer wordt bezocht.
“Met mijn vaders erfenis heb ik jarenlang de gaten gevuld. Van de dertigduizend euro is nu zo’n tienduizend opgesoupeerd”, zegt Rhea. Met haar popcornkraampje stond ze lange tijd op evenementen om wat bij te verdienen. Bijklussen doet ze nog steeds. Voor wat extra vakantiegeld kookt ze tijdens een yogaweek in de zomervakantie. “Maar geen echt grote caterings meer, dat wordt te zwaar.”
‘Geld vliegt eruit’
Rhea is alleenstaande moeder van een zoon van 19 en een dochter van 14, die doordeweeks bij haar vader woont. Ze zijn al twee jaar niet meer op vakantie geweest – behalve een paar dagen in het huisje van haar broer, ‘want dat was gratis’. Ze merkt dat de kosten stijgen. Naast de huur en de auto ook de waterschapsbelasting, daar heeft ze een betalingsregeling voor moeten treffen. “Het geld vliegt eruit. Soms denk ik: waarom werk ik eigenlijk?”
“Het is steeds of-of. Een nieuwe bril die ik pas nodig had, kostte negenhonderd euro, terwijl maar honderdvijftig euro wordt vergoed.” Toen was er geen geld voor ook nog een nieuwe koelkast, maar die was wel kapot. Gelukkig kon ze een gebruikt exemplaar kopen van de buurman, voor honderd euro. “Je rommelt een beetje aan met spullen. Gelukkig ben ik creatief en kan ik mijn eigen kleding maken. Maar wat als de auto stuk gaat, of de laptop? De laatste week van de maand voelt altijd krap en ik heb geen tijd om te zoeken naar de goedkoopste boodschappen. Het is altijd spannend als ik dan mijn pincode invoer.”
Leuren voor geld
Het komende jaar wordt extra onzeker. Door nieuwe wetgeving kunnen Rhea en Jolanda niet meer als zzp’er werken voor De Gibraltar. Daardoor worden de loonkosten hoger en kunnen ze zichzelf minder salaris uitbetalen. Conclusie: er is geld nodig. “We zijn in gesprek met de gemeente over een gezondere financiële situatie. Dat zorgt hopelijk voor meer rust. Nu moeten we altijd leuren voor geld.”
Een ‘zielig zeurverhaal’ wil Rhea niet vertellen. “Er zijn mensen die het moeilijker hebben dan wij. Maar wat wij doen is zo belangrijk voor Amsterdam. Lang was ik alleen maar dankbaar dat we een speeltuin móchten hebben en dacht ik dat ik daar niet aan mocht verdienen. Nu besef ik: een sociaal ondernemer hoeft niet arm te zijn. Wat wij doen heeft waarde, maar nu gaat de stichting ten koste van onszelf.”
Rhea Labree (52)
Werk: directeur Stichting de Gibraltar, als zzp’er
Woont: sociale huur in Bos en Lommer, in West
Gezinssituatie: alleenstaande moeder van zoon (19) en dochter (14)
Inkomen: 1.700 netto per maand
Toeslagen en regelingen: huurtoeslag, zorgtoeslag, kindgebonden budget
Huur exclusief: 600 euro per maand
Overige vaste lasten: 900 euro per maand
Spaargeld: 20.000 euro
Opleiding: mbo agogisch medewerker, zelfstandig werkend kok
De serie ‘Armoede in West’ komt tot stand met steun van het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten. Lees hier ook eerdere afleveringen. Wil je reageren? Graag! Stuur je reactie naar mail@dewestkrant.nl
