Het Aquariumhuis in de Jan van Galenstraat 159 is al sinds 1971 hét adres voor aquaria, tropische vissen en reptielen. Maar na het recente overlijden van haar man wil Loesje Hovestad-Van Koert (83) ermee stoppen. Alles in de zaak moet weg, inclusief de python.
Terloops vertelt Loesje Hovestad-Van Koert dat haar man Arie deze week wordt gecremeerd. “Hij is op 15 mei overleden. Zijn foto staat in de etalage.” Dat haar man was overleden, wist ik wel. Maar ik wist niet dat het zo kort geleden was. Best gênant dat ik nu al kom ‘rondneuzen’. Ze ziet dat ik schrik en stelt me gerust. “Dat is nu eemaal het leven. Ik red me wel.”
Afscheid
Ze doet wat vissenvoer in een van de vele aquaria in haar speciaalzaak in de Jan van Galenstraat en checkt de watertemperatuur. Sinds 1971 stond ze samen met haar man in de verkoop en verzorgden ze samen de dieren. Maar nu de 83-jarige zonder hem verder moet, vindt ze het tijd om een stap terug te doen. “Het huishouden, het bedrijf. Het is te veel. Ik ga stoppen met de zaak.”
Inventaris
Omdat ze het pand leeg zal moeten opleveren, hoopt ze de inventaris snel kwijt te zijn: de aquaria, de tropische vissen, waterplantjes, vissenvoer en reptielen, waaronder schildpadden en een python. Die slang verkoopt ze trouwens niet aan de eerste de beste koper. “Je moet er de ruimte voor hebben en verstand van pythons hebben. Het is belangrijk dat je weet waaraan je begint. Als ik geen geschikte koper vind, gaat de slang naar een vereniging.”
Surinaams gezin
Het Aquariumhuis is volgens haar uniek in Amsterdam. De speciaalzaak is in 1971 ontstaan uit Handelsonderneming A. Hovestad, een bedrijf dat ooit wilde exotische dieren importeerde (poema’s, leguanen, cheetah’s). De klanten van Het Aquariumhuis zijn heel divers. “Oudere mensen kopen soms een aquarium met vissen omdat ze behoefte hebben aan afleiding en gezelschap. Vorige week was hier nog een compleet Surinaams gezin. Ze wilden van die kleine tropische visjes, met heel veel kleur.”
Buurvrouw: Attenoje
Dat ze zelf ook van kleur houdt, is te zien aan haar kleding. “Beige is niets voor mij. Te saai. Bovendien: ik moet ook aantrekkelijk blijven voor mijn klanten.” Ach, wat deze dame ook aantrekt, ze zal altijd prachtig zijn: die lieve lach, die levendige ogen. Een vrouw om van te houden en die haar zelfstandigheid koestert. “De eigenares van Attenoje komt geregeld langs. ‘Buuf gaat het goed met u? Kan ik iets voor u doen?’ Het is echt een lief wijffie hoor, maar weet je wat het is? Ik doe het liefst zo veel mogelijk zelf, ook mijn boodschappen. Ik red me wel, zo ben ik nou eenmaal gebouwd.”
