Met enige schaamte beken ik dat ik in voorgaande jaren nooit zo bezig was met Keti Koti. Dit herdenkingsjaar is er meer aandacht voor 1 juli dan ooit, de dag dat de slavernij werd afgeschaft in het Caraïbisch gebied en Suriname, nu 160 jaar geleden.
Een aantal buurtbewoners rond het Westerpark weet dat ik niet de enige ben en besloot om een maand lang met kleine, verbindende buurtevenementen aandacht te vragen voor Keti Koti. Eén van deze bewoners is Nathalie Emanuels. Ik ontmoet haar in het meterhuisje op het Westergasterrein, waar ze de bezoekers aan de kleine, indrukwekkende expositie van Atelier Code Noir en kunstenaar Frank Creton welkom heet.
Eten speelt een belangrijke rol in de expositie. Het is traditioneel eten, maar slechts weinigen zijn zich bewust van de culturele betekenis. Mijn oog valt op de zwarte hand aan de muur die een enorme zoutvis vasthoudt.
Ik leer dat in de 16e eeuw vissers uit Europa in de zomer in Newfoundland visten naar kabeljauw die werd gezouten en gedroogd. Deze zoutvis is heel lang houdbaar en heeft 3 keer zoveel voedingswaarde als verse vis. De wrange waarheid is dat dit ideaal en goedkoop voedsel werd voor de tot slaaf gemaakten: in de 19e eeuw groeide de vraag naar zoutvis enorm en de plantages waren de grootste afnemers.
Eten verbindt, zegt Nathalie, en daarom werd er de afgelopen maand veel gegeten terwijl bewoners met Surinaamse of Caraïbische roots verhalen deelden over het slavernijverleden. Nathalie is uitgeput, zegt ze, maar de verhalen bereikten veel Amsterdammers. Haar missie is geslaagd.
Verbinding, educatie en cultuur, dat is waar Keti Koti voor staat. Nathalie en haar kompanen zijn een inspirerend voorbeeld in West. Als het meezit staan ze er volgend jaar weer.
