Tomás Mauro’s tentoonstelling ‘Connections: a postcard in exchange for your name’ is nog tot en met woensdag 8 oktober bij De Galerie in De Hallen te zien. De looptijd valt deels samen met de landelijke Week tegen Eenzaamheid (26 september – 2 oktober). En dat heeft een reden: de expo sluit aan bij het bredere gesprek over verbinding en sociale betrokkenheid.
Loop je rond 13.00 uur via de Tollensstraat binnen, dan baad je vrijwel direct in live pianomuziek. Tomás Mauro kruipt twee keer per dag, behalve op maandag, achter de piano: van 13.00 tot 14.00 uur en van 19.30 tot 20.30 uur. Hij doet dit bij De Galerie, Hannie Dankbaarpassage 25, in De Hallen. Dit pianospel is onderdeel van zijn expositie ‘Connections: a postcard in exchange for your name’ die nog tot en met woensdag 8 oktober is te zien.
Dichter bij emoties
De tentoonstelling is vernoemd naar zijn 11-delig neoklassiek album waar met name pianostukken op staan. Bij de 11 composities heeft hij 11 fotoseries gemaakt en 11 korte verhalen geschreven.
“Het idee is dat bezoekers de QR-code van een nummer scannen, terwijl ze het bijbehorende verhaal lezen én naar de foto kijken. Zo kunnen ze het hele album beluisteren in de galerie. Door beeld, verhaal en geluid te combineren, hoop ik dat bezoekers dichter bij hun emoties komen.”
Zodra ik het eerste nummer scan en naar de foto’s kijk, is het raak. De muziek is melancholisch en hoopvol tegelijk. De tekst bij Intertwining onderstreept dat gevoel: “De eerste ontmoeting tussen twee onbekenden is bijzonder, aangezien het nog alle kanten op kan gaan. (…) Ik fantaseer dat we samen de hele wereld over zullen gaan. Met elkaar zullen kibbelen en dan naar elkaar luisteren tot we oud zijn en niet meer kunnen. (…).” Stilletjes loop ik verder.
Bij een van de laatste teksten houd ik bijna niet droog. “In Parijs hoopte ik mijn gevoelens van eenzaamheid, verlies en nostalgie te ontvluchten. Het tegendeel bleek waar; ik voelde me nog nooit zo eenzaam als in de stad der liefde. Ik zag het ene stelletje na het andere hand in hand lopen, terwijl die van mij koud bleven. (…).”
Zijn woorden doen mij denken aan het favoriete liedje van mijn zus: Tous les garçons et les filles van Francoise Hardy. De zangeres beschrijft hierin dat het soms lijkt of iedereen iemand heeft, behalve zij. Mijn zus is jong overleden, zonder dat ze de ware had gevonden.
Plek voor reflectie en connectie
Als ik Tomás spreek, vertelt hij dat hij met muziek, fotografie, korte verhalen én animatie (in samenwerking met Pepijn Jong) bezoekers iets bijzonders wil bieden, namelijk: “Een plek voor reflectie en connectie.”
Bezoekers worden uitgenodigd om een kop koffie of thee te drinken en hun eigen ervaringen met eenzaamheid anoniem te delen op een postkaart. Deze kaarten vormen samen een groeiende muur van persoonlijke verhalen.
“Ik ben altijd anders dan de mensen om mij heen. Ook dan mijn familieleden. Dat heeft me een eenzaam gevoel gegeven”, lees ik. “Tegenwoordig besef ik dat anders zijn ook een toegevoegde waarde heeft. Nu ben ik blij dat ik anders dan gemiddeld ben.” Wéér word ik geraakt. Ik denk aan mijn vriend G. Ook hij voelde zich anders dan anderen. Echter, hij heeft aan dat gevoel nooit een positieve draai kunnen geven. In 2022 stapte hij uit het leven.
“When I am lonely is when I grow most as a person.” “Ik ben vooral eenzaam als ik omringd ben door mensen die me niet begrijpen.” Ook op andere kaarten staan teksten die stof tot nadenken geven. “Ik heb gepraat met vrijwel alle mensen die iets hebben geschreven”, zegt Tomás. “Ze voelden zich veilig om zich bloot te geven.”
Als ik met hem praat, voel ook ik geen enkele schroom om mijn hart en ziel te luchten. De twintiger is begripvol, empathisch en wijs – op een sympathieke manier.
Troost
Tomás studeerde recent Geneeskunde aan de VU en verdiepte zich in Planetary Health, waar sociale ongelijkheid, mentale gezondheid en natuurbescherming samenkomen. Inspiratie voor de huidige tentoonstelling haalde hij uit reizen naar onder meer Chili, Noorwegen en Schotland. Tijdens die reizen ervoer hij zowel ‘intense verbondenheid’ als het verlies daarvan.
“Juist de herinneringen aan ontmoetingen en plaatsen boden mij troost in momenten van eenzaamheid,” vertelt hij. “Met deze kunst wil ik anderen uitnodigen om eigen ervaringen en dromen te delen – en zo samen nieuwe verbindingen te maken.”
Mocht je even willen ontsnappen aan de hectiek van alledag en weg willen glijden in een wereld van schoonheid, dan kan ik je de (gratis) expo aanraden. Warme klanken, treffende woorden, véél herkenning. De expo komt écht binnen, op een geruststellende manier.
