‘Het lijkt hier wel een Turkse bazaar’, zegt mijn moeder. Dat klinkt uit haar mond niet als een compliment. We staan tussen vloerplanken, nep-Perzische kleden en blingbling-vazen. Ik wijs haar het laminaat waarop mijn keuze is gevallen: wintereiken dat niet van echt hout te onderscheiden is. Extra dikke plank, extra breed ook. Dat oogt rustiger in een kleine woning.
‘Ja, het is wel mooi’, vindt ze. ‘En niet duur inderdaad.’ Het klinkt nog altijd vertwijfeld en ik weet waarom. Ma heeft het niet zo op Anil Wooninterieur. Ze komt liever in de Karwei; jongens van 25 in een shirtje met logo van de zaak, daar heeft ze vertrouwen in. Ik niet, want ze sturen je daar van de afdeling vloeren naar de afdeling ondergrond en vervolgens naar een balie waar blijkt dat je met bezorgen en leggen erbij het dubbele van de bodemprijs mag afrekenen.
Anil in de Jan Evertsenstraat pakt dat anders aan. Hij weet met welke ondervloer je geen gedonder krijgt met de woningbouw. Die heeft ie ook, wijst hij. En hij geeft me, vingervlug op zijn rekenmachientje, een totaalprijs. Een hele scherpe. Leggen is gratis, bezorgen uiteraard ook. ‘Komt u van tevoren opmeten?’ informeert mijn moeder. ‘Tuurlijk’, zegt Anil. ‘Heeft u nu tijd? Dan doe ik de winkel even op slot en loop met u mee.’
Het is zaterdag. Op de vijfhonderd meter naar mijn huis wordt Anil voortdurend gegroet. Allemaal klanten. ‘Van hier om de hoek, vinylvloer vorige week.’ Het opmeten is in een mum van tijd gebeurd. We hoeven niks aan de kant te schuiven. Hij legt zelf, dus ziet het zo wel. Leggen kan die maandag al. Voorschot mag ik zondagochtend komen betalen. Dan is ie normaal niet open, maar morgenvroeg zit hij er toevallig om de spullen in te laden voor een klant die alleen op zondag tijd heeft.
Mijn vloer is een plaatje. Hij overleeft afwaswater en kattenkots. Sluit aan tot in de meest onmogelijke hoekjes en voor een glimlach heeft Anils mannetje ook nog gratis een stukje van de deur afgezaagd. Ik groet hem nu ook, elke keer als ik op weg naar de Dirk langs zijn bazaar kom. En soms rook ik voor de deur een sigaretje mee.
Zo’n man, daar heeft een mens wat aan.
