Beelden die voor eeuwig op ons netvlies staan. Zo genadeloos zijn de aardbevingen in Turkije en Syrië. Het raakt ons enorm. Het gaat ons bevattingsvermogen te boven. Het raakt ons ook omdat velen van ons familie, vrienden of bekenden hebben verloren.
Nog steeds wordt met man en macht gezocht naar mensen onder het puin. Hopend op overlevenden. Ondertussen wordt er in Nederland, in Amsterdam en in West intens meegeleefd en kwamen er meteen na de ramp veel acties op gang. Letterlijk hartverwarmende initiatieven. Vaak van bewoners, ondernemers, instellingen en religieuze organisaties die de handen ineen slaan. Die zich verbonden voelen en solidair zijn met de mensen in Turkije en Syrië.
Neem de actie van de Joop Westerweelschool in West. Daar zijn leerlingen meteen begonnen met inzamelen van kleding, dekens, luiers, pijnstillers en andere goederen. Of aanstaande zondag wordt in het vrouwencentrum aan het Columbusplein vanaf de ochtend gekookt en gebakken om dat vervolgens te verkopen. De opbrengst gaat naar allerlei goede doelen die zich inzetten na de verschrikkelijke ramp.
Het toont ook vooral een enorme betrokkenheid en saamhorigheid. Het doet mij veel, al die initiatieven van benefietconcerten in buurt- en vrouwencentra tot het koken en verkopen van gerechten die voor een mooie opbrengst zorgen. De moskeeën, die zowel geld als hulpgoederen inzamelen, en die bidden voor slachtoffers en nabestaanden.
Het is maar een greep uit de vele acties en het is teveel om op te noemen. Het zijn grote acties en kleine, het is uit liefde en betrokkenheid en het is solidariteit. Ik wens iedereen heel veel sterkte. Laten we elkaar in deze moeilijke tijd vasthouden. Letterlijk en figuurlijk. Voor troost. Een warm woord. Of door er gewoon te zijn voor elkaar. Dat is vaak al genoeg.
