‘Zit u met uw laptop ver van het modem mevrouw?’ vraagt het mannetje van Ziggo. We hebben al honderd stappen doorlopen om mijn wifi weer aan de praat te krijgen. ‘Uh, tien meter of zo?’ gok ik. ‘Aha, en zitten daar muren tussen? Daar kan het ook aan liggen weet u.’ Hij blijft maar vrolijk klinken. ‘Ik bedoel: tien meter moet kunnen, maar het is ook afhankelijk van het soort muren, of er leidingen doorheen lopen, et cetera.’ Ik klop op de muur. Hoe wanhopig kan een mens zijn?
‘Ik heb geen flauw idee, meneer,’ verzucht ik. Terwijl het mannetje optie honderd-één onderzoekt, check ik door het raam de graafwerkzaamheden in de straat. De hele week banjer ik al door het zand omdat er nieuwe afvalcontainers geplaatst worden. Schiet ook al niet op. ‘Ik zie dat het signaal aan onze kant prima is. Heeft u nog een momentje?’
Een maand geleden stapte ik over naar Ziggo, omdat die volgens de postcodecheck sneller internet op mijn adres kon leveren dan KPN. Sindsdien valt de wifi zeker twintig keer per dag uit – en dat is nog voorzichtig geschat – en haalt ie nooit de vijf streepjes. Ik heb volgens de aanwijzingen op de site een oplossing proberen te vinden. Gewisseld van kanaal, van Megaherz, van bandbreedte, maar nada. ‘Het zit zo: niet alles is overal mogelijk’, legt het Ziggomannetje uit. ‘Het hangt ook af van de omgeving. Ik zie dat u in Amsterdam woont? Tja, dan zitten er waarschijnlijk heel veel andere mensen met een wifi-aansluiting om u heen. Dan wordt het signaal zwakker. Kunnen we niet veel aan doen.’
Lekker dan. Hij knutselt wat aan ‘zijn’ kant en adviseert het even opnieuw aan te kijken. Als het gesprek is beëindigd ga ik googelen. Het kan toch niet zo zijn dat ik hier in het hippe 020 West geen sneller internet kan krijgen dan dit? Wel dus. Het toverwoord is glasvezel. Dát is wel snel, maar dat ligt alleen in delen van Oost en Osdorp. Waar blijft onze glasvezel? Als ze daar nou eens voor gingen graven. Ik zou er met liefde een jaar voor door het zand ploegen.
