Btissame (27) heeft een urgent verhaal te vertellen. Als Marokkaanse LHBTIQ+ vrouw komt ze meer dan eens in aanraking met homohaat in het stadsdeel waar ze zelf ook woont, stadsdeel West. Op haar werk als GGZ-begeleider wordt ze inmiddels wél door iedereen gerespecteerd. Op donderdag 10 december is ze gastspreker op het online mensenrechtenfestival Who’s right.
“In mijn werk help ik mensen en dat doe ik met heel mijn hart. Ik kijk niet anders naar mensen, of ze nu homo zijn of hetero; ik help een mens. Wij van de LHBTQI-gemeenschap leven gewoon ons leven, als ieder ‘normaal’ mens.”
“Niet alleen word ik vaak uitgenodigd om ergens te spreken, ik ga ook het gesprek aan in mijn eigen omgeving, binnen mijn familie. Daar zie ik mijzelf ook als activiste. Het heeft mij veel moeite gekost om erover te praten maar sinds ik die knoop heb doorgehakt, voel ik me sterker in gesprekken met mijn broertje, zus en moeder. ‘God heeft verschillende mensen’, zegt mijn moeder. Daardoor weet ik dat ze mij accepteert.”
Respect
“Waar ik tegenwoordig heel blij mee ben is dat je op tv vaak lesbische of homokoppels ziet. Het is niet meer alleen de traditionele man/vrouw verhouding die voorbij komt. Ik zou heel graag zien dat kinderen op de basisschool voorlichting krijgen over wat LHBTIQ+ is. Kinderen zijn nog blanco. Je kunt ze respect meegeven over hoe iemand wil leven. Ik waak echt voor haat en geweld op straat; dat moet gestopt worden. Daar strijd ik voor. Ik krijg vaak persoonlijke berichtjes op facebook met vragen over mijn aanpak. Ze zien mij als voorbeeld en rolmodel.”
Herkenning
“Ik beperk me dan tot een adviserende rol: ik zeg niet wat ze moeten doen. Laat ze vrij in hun keuze omdat ik niet op de hoogte ben van hun exacte situatie. Hoe hun moeder of vader reageert. Ik praat met hen en bied een luisterend oor. En ik doe mijn verhaal. Dat zorgt heel vaak voor herkenning.”
Uit de kast
“Eigenlijk ben ik vanzelf het activisme ingerold toen ik uit de kast kwam. Ik kon destijds aan niemand kwijt dat het uit was met mijn toenmalige vriendin. Zodoende kwam ik in contact met Nederlands-Marokkaans LHBTIQ+ platform Pink Marrakech. De oprichter van dat platform, Nassiri en Najat, ook verbonden aan Pink Marrakech, gaven mij veel steun. Door hen kreeg ik meer kracht en zelfvertrouwen. Ook door lotgenoten bij Pink Marrakech. Ik leerde meer en meer mensen kennen die hetzelfde dachten als ik. Hun problemen waren vaak nog erger dan die van mij.”
Emotioneel
“Vervolgens werd ik gevraagd door Connecting Differences om mijn verhaal als gastspreker te vertellen in een Marokkaans buurthuis met nogal wat oudere Marokkaanse dames. Ik merkte dat mijn verhaal niet bij iedereen goed landde. Sommige vrouwen werden er emotioneel van. Hun oordeel: ‘Moge God jou genezen.’ Ik wilde zeker niet zielig gevonden worden want ik zat lekker in mijn vel en ben blij met wie ik ben. Dat konden die vrouwen dan weer niet plaatsen. Daarop legde ik hen uit dat iemand in hun familie misschien wel homo is en daar niet voor uit durft te komen. Dat iemand daarom wel eens zelfmoord zou kunnen plegen.”
“Als gastspreker kwam ik ook terecht op het Marcanti College. Daar merkte ik dat jonge Marokkaanse meiden meer respect voor me hadden dan Marokkaanse jongens. Sommige jongeren sluiten zich helemaal af voor het onderwerp. Dan houdt alles op natuurlijk. Maar dat belemmert mij verder niet: ik weet waarvoor ik sta en waarvoor ik het doe.”
Hand in hand
“Op het moment dat ik hand in hand met mijn vriendin over straat liep, zag ik dat oudere Marokkaanse vrouwen mij herkenden uit het buurthuis. Ze zeiden weer: ‘Moge God je genezen’. Maar ik neem hen niets kwalijk; ze kennen het niet en zijn onwetend. Zolang je geen homo, lesbi of transgender bent, weet je niet hoe het is om je anders te voelen. De maatschappij leert ons in man/vrouw verhoudingen te denken en te leven. Vaak hadden ze ook commentaar op mijn kleding die te mannelijk zou zijn. In mijn eigen omgeving vond ik het altijd al moeilijk om mezelf via kleding te uiten. Ik had altijd het idee dat ik onderdrukt werd en dat ik me moest aanpassen. Dit heeft gelukkig niet heel lang geduurd. Ik begon voor mezelf te kiezen en hakte de knoop door: ik wilde leven zoals ik dat wou: op mezelf wonen, in vrijheid, mijn eigen kleding kiezen. Ik heb mijn hele leven al laten zien dat ik mijn leven aan kan. In stilte leidde ik mijn leven al hoe ik wilde. Ik had het idee dat ik mijn familie moest pleasen door met een man te trouwen. Nou ik dacht het niet!”
Kom kijken en luisteren wat Btissame zoal doet en tegenkomt, en stel zelf vragen aan nog meer activisten, bij het online Festival op 10 december.
Aanmelden kan hier: www.whosright.nl
