Even een bloemetje brengen, soep delen met de buren of een boodschapje doen. Oftewel omkijken naar anderen. Op dagelijkse basis kom ik inspanningen tegen van bewoners in West die de klappen opvangen waar ongelijkheid heeft toegeslagen. Deze bewoners houden niet alleen een oogje in het zeil, maar voelen de schaamte van medebewoners haarfijn aan. Zoals een groep vrouwen in Westerpark die maaltijden en fruit verzamelden voor buurtbewoners en daarbuiten. Gewoon helpen zoals zij dat zouden zeggen. Geen ingewikkelde termen om ongelijkheid beter te bestrijden dan ouderwets de mouwen opstropen en doen. Dat doen ze onverbiddelijk en genereus. Hup! Ruimte maken, maaltijden koken, fruit verzamelen dat over is bij boeren halen en uitdelen. Geen ingewikkelde formulieren invullen, maar je kan in de rij staan en ophalen. Ze doen het met ongelofelijk veel liefde en een glimlach. Civil society is een veel gebruikte benaming voor wat hier gebeurt. Als deze crisis ons iets laat zien dan is dat de veerkracht van mensen zich niet laat vangen door vakjes, hokjes en formats. Als deze crisis ons iets leert dan is dat de beschikbaarheid van tijd leidt tot een andere economische ordening en ruimte voor creativiteit. Als vrouwen in staat zijn om van weinig veel te maken en honderden gezinnen te ondersteunen met goed eten. Als daardoor nog meer dan het al was een gemeenschap van mensen ontstaat. Als deze krachten zich zo laten bundelen dan moeten we toch ook in staat zijn om verder te kijken zodat er straks geen voedseluitgiftepunten meer hoeven te zijn. Niet in de rij staan, maar tijd hebben om echt voor elkaar te zorgen. Bestaanszekerheid is een recht. Basisinkomen een manier. Is het lastig? Misschien, maar laten we ons inspireren door de vrouwen die onverbiddelijk en genereus ruimte maken. Basisinkomen? Gewoon doen.
