Met Bistro 40-45 aan de Burgemeester de Vlugtlaan wil de eigenaar een stuk Parijs in Nieuw-West brengen. Je kunt er terecht voor Franse gerechten, maar ook voor Nederlandse en Italiaanse. Naar de wijn zal je tevergeefs zoeken: die is inmiddels van de kaart gehaald.
Buttermilk pancakes hangop, eggs benedict en oesters. Zulke gerechten verwacht je in Zuid en op sommige plekken in West, maar niét in Nieuw-West. Toch staan ze echt op de kaart van Bistro 40-45 aan de Burgemeester de Vlugtlaan, op hinkelafstand van Plein ’40-’45 in Nieuw-West. De zaak ging april dit jaar open. Sinds de versoepelingen kun je er eindelijk voor meer terecht dan koffie to go alleen.
Winnend concept
De eigenaar, Andrew el Safoury, wil dat iedereen uit de buurt zich welkom voelt in zijn restaurant. Zoals wij eerder schreven, won hij in 2019 de competitie die woningcorporatie Eigen Haard en het stadsdeel hadden uitgeschreven. Bij deze wedstrijd hadden buurtbewoners ook een stem. Andrews concept werd uit meer dan zeventig ondernemersplannen gekozen. Het aanbod in de buurt bestaat vooral uit Turkse en Marokkaanse grillrestaurants en fastfood. Andrew wilde echter iets totaal anders: een bistro met Nederlands-Franse gerechten. Dat hij enkel met lokale leveranciers wilde werken, pleitte ook in zijn voordeel.
Slakken en pasta vongole
Uit het bord bij de ingang blijkt wat Andrew voor ogen heeft; zijn bistro moet Parijs in Nieuw-West brengen. Franse invloeden sijpelen door het menu in de vorm van croissants, slakken, een salade Niçoise en een crème brûlée. Daarnaast staan er een paar Hollandse en flink wat Italiaanse gerechten op de kaart, zoals pasta’s vongole en scampi. Op de achtergrond wisselen chansons en Italiaanse klassiekers als Volare elkaar af. Op het terras staan bistrostoeltjes. Binnen vind je een lange brasserie-achtige bank met spiegel erboven, maar ook een fraaie, levensgrote zwart-wit foto van tram 14 uit een vervlogen tijdperk.
Wijn verdwenen
In deze ontspannen, internationale setting fladdert een sprankelend meisje dat ons allervriendelijkst op weg helpt. Als wij de drankkaart checken, zoeken we tevergeefs naar de wijn. Hebben we wat over het hoofd gezien? Er zou toch alcohol worden geschonken? Uit navraag blijkt dat de wijn inmiddels van de kaart is gehaald. Er was niet genoeg vraag naar. Jammer, maar niet onoverkomelijk natuurlijk. Laat die garnalenkroketjes van Holtkamp (7,50 euro), de Caesar salade (11 euro), de salade caprese en de frietjes maar komen!
Gulle kok
De kroketjes zijn superlekker. Dat kan ook niet anders, want Holtkamp kan kroketten draaien als de beste. De ragout is zó verfijnd dat het verboden zou moeten worden om mosterd op je kroket te doen. De dosis mosterd erbij negeren wij dan ook. Dat de kok gul is met ingrediënten, zien we ook bij de salades. Voor een caprese is tomaat, verse basilicum en mozzarella genoeg, maar hij heeft er ook nog rucola en olijven bij gedaan. Dat hoeft voor mij niet per se. Mijn Caesar vult als een tierelier: kip, saus, croutons en Parmezaanse kaas in overvloed. Deze kok is definitely geen krent. Ik kan me niet herinneren dat mijn broek ooit zo krap zat na een Caesar.
Gratis dessert
De twee buurtbewoners die achter ons zitten, juichen bijna als ze horen dat ze een dessert van het huis krijgen: profiteroles, soesjes met warme chocoladesaus. “En het eten was ook al zo lekker”, zegt de vrouw. Wij slaan het dessert af; we kunnen niet meer (en dat zeg ik niet snel). De eigenaar straalt: “Dit is de wijk van de grote porties. Die krop sla, de dressing met mayo en ansjovis. Onze Caesar vult. Bovendien had u vooraf ook best wat brood met kruidenboter gegeten.” Hoe lang je hier nog een dessert van het huis krijgt, weet ik niet. Maar ik vind het een heel sympathiek gebaar. We voelen ons er extra welkom door. Chapeau!
