Wie binnenstapt bij Frida, ‘your funky Cantina with ugly delicous food’, verwacht een feestje. Maar dat zit er niet voor iedereen in.
Geinig interieur, bij Frida in De Baarsjes. Mariabeeld bij de bar, felroze verlichte kruizen aan de muur. Een decor als Madonna’s videoclip Like a Prayer. Voorheen zat op deze plek aan de Admiraal de Ruijterweg Café Partisan, maar inmiddels hebben de eigenaren van restaurants als Calle Ocho, Panache en de Chin Chin Club er een Mexicaanse cantina van gemaakt. Niet zomaar de eerste de beste, overigens. Frida is namelijk ‘your funky Cantina with ugly delicous food’. Door het schemerlicht heen spot ik sombrero’s boven de tafels. Ook ontwaar ik spiegeltjes, Frida Kahlo-portretjes en andere decoraties uit de kleurrijke collectie van Kitsch Kitchen. In deze club-setting een menukaart checken is een ander verhaal; zijn die letters nou zo klein of zijn wij zo kippig?
Openingsfeest
Na flink wat getuur zijn we eruit. Ceviche salmon, pulpo tostada plus fish fajita’s met gamba’s en inktvis om mee te beginnen. Vette pech: wat wij willen, blijkt er niet te zijn. Hetzelfde verhaal voor minstens drie andere gerechten op de shared dining-kaart. “Gisteren was ons openingsfeest”, meldt de serveerster. “Daarom is er minder dan normaal.” Oké, kan gebeuren. Doen we niet moeilijk over. Maar als we horen dat óók de drankkaart is geslonken en de wijn ‘op’ is, begin het te jeuken. “Er is gisteren gewoon veel gedronken. Het ging allemaal goed, gelukkig.” Eh, leuk voor die lui van gisteren, maar wat kopen wíj daarvoor? De wijn is ‘op’. Heel suf, dit. Oók al profileert Frida zich als Margarita Bar. In Lutjebroek kun je misschien met zo’n antwoord wegkomen, maar niét in Amsterdam. Bij ons kun je immers elke dag op elk tijdstip wat voor drankvoorraad dan ook aanvullen. Mocht dat op de een of andere manier toch niet lukken, dan bied je toch op z’n minst een alternatief aan? Rosé bijvoorbeeld. Dat dit er wel is, moeten we later van onze ‘buren’ horen. De serveerster heeft het te druk met zichzelf.
Sissende stukken kipdijvlees
Gelukkig fladderen er nog wat mannen rond die er wél zin in hebben en stralend de happen rondbrengen. “Hallo, hier is ie dan: de chicken fajita.” Hola! Muy bien. Dat ruikt goed! Sissende stukken kipdijvlees op een schaal, drie tortilla’s ernaast (12 euro). Behoorlijk ugly qua uiterlijk, maar het is delicioso: mals, mals, mals en goed gekruid. “De smaak van de kip staat op zichzelf”, zegt mijn tafelgenoot. “Het is niet zo dat de kruiden overheersen.” De nopales taco’s die we daarna krijgen zijn milder van smaak en deels fluweelzacht; nooit geweten dat het zo fijn is om in gegrilde cactus te happen. Daarna delen we het volgende gerecht, de Baja California fish taco’s: deep fried hake met frutsels erbij, waaronder paarse kool. Taco’s met kibbeling als het ware. Een beetje raar, maar wel oké. Een stuk minder vind ik de aquachile coliflor, een roze potpourri van bloemkool, avocado en koriander. Het geheel is zó zuur dat mijn mond spontaan scheef gaat staan.
Nacho icecream
Zo’n zuur gerecht vraagt om een fris dessert: nacho icecream, avocado-ijs met jalopeños jelly, tomato jam en lime foam. Géén less is more bij Frida. Maar ‘doe maar dol’. Typisch iets om te delen. Of ze twee lepels heeft, vraag ik de serveerster. Een zucht, een koele blik. “Als ú dat wilt.” Ik ben in de war: is ze nou arrogant of gewoon onhandig? Hapje ijs, dan maar. Prima de luxe, althans totdat ik in het limoenschuim hap. Allemachtig, wéér zo zuur.
Nacho’s met guacamole
We kijken steeds sipper, ook omdat we nog best trek hebben. “Met drie à vier gerechten voor twee zit je goed”, was ons verteld. Ja, als je met een muis uit eten gaat misschien. Maar voor ons waren zelfs vijf gerechten niet genoeg. “Ik zei toch dat we ook die nacho’s met kaas en guacamole hadden moeten bestellen”, tettert ‘de overkant’. “Jij kunt helemaal niet zo goed bestellen als je zelf denkt.” Túúrlijk, dat soort gezeik kan er ook nog wel bij.
https://www.facebook.com/Frida-Mexican-Cantina-102558804470690/
