Vorig weekend overleed Patricia’s schoonzus. Deze ‘kleurrijke, lieve en maffe vrouw’ was graag in West en zat ’s zomers uren op het terras bij Het Ketelhuis. “Lekker mensen kijken. Dat is wat ik het allerliefste doe.”
Rood is de kleur van passie, liefde én mijn schoonzus Monique Rutten. De kleur sijpelt door vrijwel al haar schilderijen en haar klerenkast. Als ze de deur uitging, stiftte ze standaard haar lippen rood. Voordat ze op 7 december haar eerste chemokuur kreeg, had ze haar familie gevraagd om geluksbrengers. Mijn vriend en ik wisten meteen dat we een iconische lippenstift zouden geven, de eerste rode uit de collectie van Chanel. De oprichtster van dit Franse label zei altijd: “Draag rood en val aan.” Met die houding zou Monique korte metten maken met de kankercellen in haar lichaam, zodat ze nog oneindig lang in ons leven zou zijn.
Reuring
Die hoop bleek echter ijdel te zijn. Op zaterdag 9 december hoorden we dat ze was overleden, slechts twee dagen na de eerste chemo. Dat haar vooruitzichten slecht waren, wisten we natuurlijk dondersgoed; de kanker had zich verspreid over te veel organen. Toch bleven we hopen op een goede afloop en durfden we er niet aan te denken dat het mis zou gaan. Simpelweg omdat we ons geen leven zonder haar kleurrijke, lieve en maffe persoonlijkheid konden voorstellen. Waar Monique was, was reuring. Door haar open blik, grenzeloze nieuwsgierigheid en ontregelende aard, belandde ze in filmwaardige situaties en groeide haar kennissenkring met de dag.
Bonuszus
Het is pijnlijk dat ze haar vele plannen niet meer kan uitvoeren en haar zoon en geliefde niet meer kan omarmen. Mijn vriend is zijn oudste zus en maatje kwijt. Het doet mij hartstikke veel pijn om zijn intense verdriet te voelen. Monique was mijn schoonzus, maar ik voel me zo met haar verbonden dat ik haar liever mijn bonuszus noem. Ik weet zeker dat we haar nooit zullen vergeten. Er is zo ontzettend veel dat ons aan haar herinnert, waaronder veel plekken in West.
Giordano
Monique woonde in Eindhoven, maar logeerde regelmatig bij ons in Westerpark. Waren we op vakantie, dan trok ze vaak in ons huis. Soms ontdekte ze dan plekken in de buurt die wij niet eens kenden, zoals pizzeria Giordano op de De Wittenkade. Een heel gezellige zaak, volgens haar. Ook was ze dol op twee andere Italianen om de hoek: Bella Storia in de Bentinckstraat en Primi in de Van der Hoopstraat. In beide restaurants hebben we ooit met z’n drieën gegeten. Vooral het etentje bij Primi staat in mijn geheugen gegrift.
Primi
Toen eigenaren Matteo en Valerio hoorden dat Monique die avond jarig was, waren ze niet meer te houden; ze deden haar nog net geen kroontje op. Ze werd overladen met kussen en omhelzingen. Matteo trok een speciale fles wijn voor haar open en liet haar zijn nieuwste hapjes proeven. Van die aandacht kreeg ze vleugels. Ze voelde zich zó geliefd dat ze het er jaren later nog over had.
Birtat
Daarentegen stelde ons etentje bij Birtat aan de Bos en Lommerweg haar teleur. Ze had zich blijkbaar ingesteld op een stijlvol etentje en kon er niet over uit dat wij haar naar ‘een snackbar’ hadden gebracht. Dat Birtat een geliefd familierestaurant met authentieke Turkse gerechten is, boeide haar matig. Het tl-licht was te fel, het interieur te basic. Of we niets beters wisten?
No Man’s Art Gallery & de Bar
Nadat we flinterdunne Turkse pizza’s met lamsvlees hadden laten aanrukken, hield ze erover op. Achteraf hadden we best wat meegaander kunnen zijn. Waarom zijn we toen eigenlijk niet gewoon naar No Man’s Art Gallery & de Bar gegaan? Dit restaurant, dat iets verderop zit, is een van mijn favorieten in West: een sfeervol interieur, funky personeel en een roti kip om te zoenen. Een plek waar Monique zich wél thuis zou voelen. Je kunt er ook uitstekend brunchen. Geregeld hadden we het erover dat we haar zouden trakteren op de befaamde Big Brunch. We dachten dat we nog zat tijd hadden om dat te doen. Wisten wij veel dat er vanaf 9 december geen ‘later’ meer zou zijn.
Het Ketelhuis
Van de zomer was ze nog springlevend. Toen wij op vakantie waren, zat ze een paar dagen in ons huis om inspiratie op te doen voor nieuwe kunst. Elke dag ging ze het Westerpark in. Ze kon er niet over uit hoe bijzonder het park was. “Dit park lééft. Al die verschillende mensen. Je voelt de energie.” Ze vertelde dat ze uren op het terras bij Het Ketelhuis had gezeten. “Lekker mensen kijken. Dat is wat ik het allerliefste doe.”
Vintagezaken
De laatste keer dat ze bij ons logeerde, gingen we met z’n drieën naar de film in Het Ketelhuis. Nadat we de heftige thriller Het Smelt hadden gezien, gingen we naar ons huis om te eten en tot diep in de nacht te praten. De volgende dag, zondag 5 november, liep ze na het ontbijt via de Haarlemmerdijk naar het station. Op aanraden van een vriendin had ze een lange zwarte gewatteerde jas gekocht. Ze had er spijt van. “Dit ben ik niet.” Ze wilde langs vintagezaken om te kijken of ze wat beters kon vinden. “Een lange zwarte jas met een bontkraag. Een beetje een hippiejas, maar niet té hippie.” Ik gaf haar deze lijst met adressen mee.
Droomjas
De perfecte jas heeft ze niet gevonden. Al kocht ze wel een paar nieuwe schoenen. “Zwarte laarsjes van Gabor. Best stoer zijn ze – géén lak.” Ik heb de foto gezien. Lieve Moon, je hebt een punt: ze zijn stoer. Prima wandelschoenen lijkt me. Niet dat je dol op wandelen was – integendeel. Maar ik denk dat ze heel geschikt waren geweest voor een lange shopsessie samen met mij. Via de Haarlemmerbuurt en de Negen Straatjes naar het Waterloopplein. Ik weet zeker dat we dan uiteindelijk jouw droomjas hadden gevonden.
